بررسی جایگاه روانشناسی محیط نور و رنگ در طراحی فضاهای درمانی با محوریت کودک؛ نمونه موردی: بیمارستان کودکان مفید

امروزه با در نظر داشتن میزان تأثیر مفاهیم روانشناسی محیطی در کیفیت محیط، ضرورت توجه به این مقوله در طراحی فضاهای درمانی در جهت دستیابی به یک فضای مطلوب برای بیماران را مهم می شمارد. روانشناسی محیط یکی از رشته های تخصصی نوپایی است که به تأثیر متقابل رفتار و عوامل و شرایط فیزیکی معماری و فضای محیط، بیش از دیگر جنبه ها مؤثر دارد. فضاهای درمانی نیز با توجه به اهمیتی که دارند باید بتوانند محیطی کاملاً آرام، با توجه به نیاز مراجعه کنندگان باشد. حال اگر مراجعه کنندگان کودکان باشند، اهمیت این موضوع دو چندان می شود. یکی از عوامل حیاتی جهت حفظ سلامت جسم و تعادل روان و ارتقاء کیفیت زندگی انسان نور و رنگ است. بیشتر پژوهش های انجام شده در ارتباط با فضاهای درمانی توجه خود را معطوف به مفاهیم کالبدی بیمارستان نموده اند و مفاهیم ذهنی زیبایی شناختی چندان مورد توجه قرار نگرفته اند. هدف از ارائه این مقاله بررسی اهمیت نور و رنگ در طراحی فضاهای درمانی و چگونگی تبدیل فضای مخوف بیمارستان به فضایی شاد و آرام، با توجه به نظر مخاطبان این فضاها )کودکان(، است. فرضیه تحقیق بر این باور است که به کارگیری صحیح نور و رنگ، می تواند در کاهش ترس، اضطراب و همچنین روند بهبودی کودکان بیمار و کاهش طول درمان آنان بسیار مؤثر باشد. باید گفت روش تحقیق در این مقاله توصیفی پیمایشی می باشد. نتایج به دست آمده از کودکان بستری در بیمارستان مفید که به صورت پرسش شفاهی و عملی از 100 کودک با گروه سنی 6-10 انجام شد، نشان داد که رنگ و نور نقش بسیار مهمی را در فضاهای مختص به کودکان ایفا  می نماید که نادیده گرفتنشان در طراحی بیمارستان سبب کاهش کیفیت محیط و کیفیت درمان خواهد شد. همچنین در نظرسنجی صورت گرفته از کودکان، رنگ های آبی و قرمز برای تخت های بستری، رنگ های قرمز و نارنجی برای اتاق های بازی و رنگ های آبی و سبز برای اتاق های بستری مورد توجه و علاقه کودکان بود.